ZAKOCHANA KROPLA DESZCZU

Była mała, lecz to, co czuła do wiatru było wielkim uczuciem. Od samego początku, gdy po raz pierwszy uniósł ją w swym powiewie, poczuła się jeszcze lżejsza, wolna i szczęśliwa. Ta podróż nie trwała długo, bo jak to zwykle bywa z kropelkami deszczu, gdy tak unosiła się w powietrzu, spadła na liść drzewa…

Liść był gładki i śliski, więc zakochana w wietrze kropla deszczu spłynęła po nim i spadła na źdźbło trawy bujnie rosnącej pod drzewem. Choć pragnęła utrzymać się jak najdłużej na zielonej roślince, z niej także spłynęła spadając na ziemię.

Tam, zmęczona tą fascynującą podróżą spotkała inne krople deszczu, które także podróżowały dzięki sile podmuchu wiatru. Gdy zaczęła z nimi rozmawiać o przygodach, jakie właśnie przeżyła spostrzegła, że zaczyna wsiąkać w ziemię, na którą spadła ze źdźbła trawy. Nie bała się, bo pamiętała, że kiedyś już tam była i jakimś cudownym sposobem znowu znalazła się w powietrzu unoszona przez ukochany wiatr.

Cicho, spokojnie i bez lęku, pozwoliła ziemi się przytulić. Powoli, z ufnością wsiąkała głębiej i głębiej, aż rozpłynęła się wśród ziaren, korzeni i stworzeń, które tam mieszkały. Jej koleżanki zrobiły to samo.

Nagle, wszystkie krople deszczu, które przytuliła w sobie ziemia, usłyszały cichutki głos zielonej trawy… Dziękuję wam kropelki… Podarowałyście mi ulgę w ten ciepły, słoneczny dzień… Wszystkie uśmiechnęły się sennie i zmęczone podróżą z chmurki aż do ziemi, usnęły… Wiatr nadal szumiał, cicho kołysząc liśćmi drzew, porywał do krótkiego tańca kolejne zakochane w nim kropelki deszczu.

Cichutko i lekko spadały, to na listki, to na ławki w parku, ludziom na parasole bębniąc miarowo o ich powierzchnię… Gdy zza chmur wyjrzało słońce, jego promyki widząc śliczne wodne perełki, zakochały się w nich i chcąc je przytulić, stworzyły na niebie piękną tęczę, na której końcu jesteś TY… Czujesz ciepło, bezpieczeństwo i spokój. Tam, gdzie jesteś, nie ma smutków, strachu i przykrości. Otula Cię przyjemny, miły i spokojny sen…

autor: Agata Bojczuk